Rafael Nadal – Roger Federer 6–4, 6–4, 6–7(5–7), 6–7(8–10), 9–7

Roger Federer przystępował do tego spotkania jako pięciokrotny obrońca tytułu, w tym w dwóch poprzednich finałach dość pewnie pokonywał Nadala, który ciągle wydawał się być wyłącznie królem mączki. Jednak z morderczego finału obronną ręką wyszedł tym razem Hiszpan, który od tego czasu stał się prawdziwą zmorą dla Szwajcara, pokonując go później w każdym spotkaniu w Wielkim Szlemie.

Roger Federer – Andy Roddick 5-7 7-6(6) 7-6(5) 3-6 16-14

Finał w kolejnym roku był niemniej imponujący od poprzedniego. Tym razem Federer zamiast z hiszpańską zmorą, musiał zmierzyć się ze starym znajomym Teksańczykiem, z którym dotychczas na 22 pojedynki wygrał 19. Faworyt ostatecznie zwyciężył, ale sam mecz mógł potoczyć się zupełnie inaczej. Wystarczy przypomnieć, że Roddick prowadził w pierwszym tie-breaku 6:2.

Roger przełamał Roddicka tylko raz, ale w najbardziej odpowiednim momencie.

John Isner (USA) – Nicolas Mahut (FRA) 6-4, 3-6, 6-7 (7), 7-6 (3), 70-68

Najdłuższy mecz w historii tenisa pobił praktycznie wszystkie rekordy we wszelkich możliwych kategoriach. By wymienić tylko te najważniejsze: trwał 11 godzin i 5 minut (w tym ostatni set 8 godzin i 11 minut), rozegrano 980 punktów (w tym Mahut zdobył aż o 24 więcej), Isner zaserwował 113 asów, a na całe spotkanie zużyto 123 piłki.