Suzanne Lenglen

W wieku zaledwie 20 lat w 1919 r. osiągnęła w debiucie finał Wimbledonu i wygrała go. Pokonując, jak pisze, Bud Collins „wszystkich przybyszów”. W ostatnim meczu grała z siedmiokrotną triumfatorką Brytyjką Dorotheą Douglass Chambers, która była dwa miesiące przed swoimi czterdziestoma pierwszymi urodzinami.

Collins o finale z 1919 r. pomiędzy Francuzką a Brytyjką pisze „ Sukienka Lenglen, zrobiła furorę. Brytyjczycy byli przyzwyczajeni do oglądania kobiet w obcisłych gorsetach, bluzkach i warstwach halki. Kiedy Lenglen wyszła na Kort Centralny ujawniając jednoczęściową suknię, z odważnymi rękawami tylko do łokcia i długością tylko tuż poniżej kolana to reakcje publiczności wahały się od oburzenia szczególnie wśród kobiet do zachwytu wśród mężczyzn. Ale wszyscy byli pod wrażeniem jej gracji i zdyscyplinowania przy uderzeniach i zwycięstwa 10:8, 4:6, 9:7. Rozegrały 44 gemy, i tylko raz w 1970 r. w finałowym meczu pomiędzy Billie Jean King a Margaret Court było więcej gemów – 46. Australijka wygrała 14:12, 11:9.”

Suzanne Lenglen stworzyła swoją osobą poruszenie w światku tenisowym. Spopularyzowała swoją dyscyplinę sportu a także cały turniej. Była główną atrakcją Wimbledonu w latach 20 XX w. Po jej epickim triumfie w roku 1919 nie miała sobie lepszych także w 1920 i 1921 r. A w 1920 r. wygrała dwa złote medale olimpijskie w Antwerpii w singlu (oddając w turnieju tylko 4 gemy w tym 3 przeciwniczce w finale) i w deblu. W 1921 r. grała jedyny raz w turnieju US Championships w Forest Hills (dzisiejszy US OPEN) i przegrała w drugiej rundzie z Mollą Mallory. Francuzka skreczowała po pierwszym secie (2:6) w dość dziwnych okolicznościach z powodu kokluszu. To była jedyna porażka Lenglen w singlu na przestrzeniu ośmiu lat.

W 1922 r. All England Club w końcu zmodernizowano i, ze względu na publiczność, przeniesiono lokalizację turnieju rozgrywanego przy Worple Road, na nowe miejsce przy Church Road. Gdzie mogło zasiąść 13 589 widzów, a nie jak to miało miejsce wcześnie 8 500 fanów tenisa, a można powiedzieć więcej fanów Suzanne Lenglen. Francuzka pomściła porażkę z amerykańskich kortów i wygrała na ukochanym Wimbledonie w 1922 r. 6:2, 6:0 w finale, który trwał ledwie 26 minut! a rozgrywała go z Mollą Mallory.

Ludzie związani z Wimbledonem nazywali odcinek od stacji metra do wejścia do All England Club mierzący 1, 5 mili „długim krętym szlakiem Lenglen” . Słowa zaczerpnęli z piosenki z czasów I wojny światowej „a long, long trail…”

W dwóch edycjach Wimbledonu udało się wygrać Francuzce singiel, debel i mikst. Po triumfie w 1923 i 1925 r. na brytyjskich trawnikach przeszła w 1926 r. na zawodowstwo. W swojej karierze na Wimbledonie wygrała z 92 spotkań 90. 32 na 32 w singlu 31 na 32 w deblu i 27 na 28 w mikście. Zmarła dwanaście lat później w 1938 r. z powodu białaczki.

Biorąc pod uwagę sukcesy Suzanne Lenglen i jej wkład do historii Wimbledonu, to tej kobiecie należy się pomnik, posąg niedaleko Kortu Centralnego, koło Freda Perry. Kto wie może gdyby nie ona i jej innowacyjny strój jak na tamte czasy, a także atrakcyjna gra, to dzisiaj być może nie byłoby takiej historii Wimbledonu i nie rozgrywalibyśmy spotkań przy Church Road. Jedno jest pewne Francuzka wybudowała „fundamenty dzisiejszego Wimbledonu”.